Mathis had ooit een periode van overmatig bijten, Mels gaat momenteel door een fase van overmatig meppen. Soms krijgt hij een bepaalde blik in zijn ogen en dan weet ik al hoe laat het is; hij grijpt dan naar het dichtstbijzijnde voorwerp dat hij te pakken kan krijgen en slaat er even flink op los. Dat is al vervelend bij pollepels en pannen, maar nog vervelender is het als het dichtstbijzijnde voorwerp een schep en het dichtstbijzijnde slachtoffer een ander kind is.

Ja, Mels is een echte macho. Hij gaat regelmatig even in een stoere positie staan en verkondigt: ‘Melsie superheld!’. Hij is dan net zo lief spiderman als megamindy (die hij allebei alleen maar kent uit de verhalen van Mat en Lau), en net zo lief een gevaarlijke dino als superworm. Soms is hij een piraat. Dan knijpt hij één oog dicht, geeft een woeste schreeuw en gromt: “Ai ai maatje!”. En als hij zichzelf echt heel stoer vindt roept hij: ‘Foto! Cheese!’

Wat hij echt het allerliefste doet is schommelen. Heen en weer, heen en weer. Het is daarbij de bedoeling dat er voortdurend geduwd wordt, niet van dat slappe ‘ik duw tien keer en ga weer even zitten op een bankje’, waar ik persoonlijk om bekend sta. Nee hoor, ik word dan streng weer tot de orde geroepen: ‘Hé! Schommelen!’. Oké oké, ik ga al, en hop daar gaat ie weer van heen en weer.

Loopt hij ergens op straat een ander kind tegen het lijf, dan plant hij beide vuisten ferm in zijn zij. ‘Wie is dat?’ vroeg een kindje laatst aan zijn vader, toen Mels voorbij kwam stappen. Mels keek niet op of om, stampte met stoere vuisten door en zei: ‘Mels!’. Dat kindje moet wel onder de indruk zijn geweest van de woeste uitdrukking op zijn gezicht.

En ’s avond pakt hij zijn pandabeer en klemt die stevig onder zijn arm voor het slapen gaan. Dan valt hij uitgeput en met rode konen in slaap, moe van een hele dag Supermels spelen.