Om even bij het onderwerp Mels te blijven: ik put me al weken uit in verontschuldigingen over zijn looks. Het is niet dat ik me er echt voor schaam ofzo dat zijn gezicht de hele tijd onder de inktzwarte korsten met snot zit, maar meer dat de mensen zo verbaasd kijken. ‘Is ie gevallen?’ vragen ze. Yep. Hij is gevallen. Hij viel over die ene losse tegel op de stoep bij ons voor, weet je wel. Hij struikelde over dat onderste treetje van het balkonnetje in de tuin. Hij schuurde met zijn bovenlip langs een rafelig stuk hout. Hij sloeg met een bezemstok tegen zijn eigen wang. Hij rolde achterstevoren van de tafel af. Hij gleed uit over een dekentje net vlakbij de punt van de bijzettafel en toen.. Nou ja, je snapt het wel. We krijgen hem niet korstvrij.

‘Zo ziet een anderhalfjarige eruit’ zeg ik met een licht sadistische grijnsje in mijn mondhoeken, als moeders van rozig-rode babytjes zich met een blik van afgrijzen tot me wenden. ‘Tja, het is een jongetje’ zei de moeder van een snoezig prinsesje dat heerlijk in een snuggledekentje lag te soezelen. Oh nee hoor, wilde ik zeggen. Ook jouw liefste hartje loopt er op een dag zo bij. Maar ik knikte, want waarom zou je iemand haar dromen ontnemen zolang die nog niet door de werkelijkheid zijn ingehaald.

En net toen ik dacht dat de grootste korst, zo eentje onder zijn neus waardoor zijn aaibaarheid duidelijk werd gereduceerd, eindelijk begon te verdwijnen, toen ging Ak met de boys naar de speeltuin.
En stuurde hij me dit:

Ondertitel: blijheid.

Twee minuten later kwam dit:

Hotseflots, we beginnen weer helemaal van voren af aan. Voorhoofd en wang zijn ook weer geraakt.

Maar toen ik me zondag weer enigszins verontschuldigend uitliet over de gehavende snuit van ons Melsje zei iemand: ‘Zo hoort zo’n kind er gewoon uit te zien. Het zou niet goed zijn als het niet zo was.’
En ik dacht: Jaaaa! Natuurlijk! Die wonden zijn geen teken van vreemde valziekte of onoplettende opvoeders, het zijn de sporen van een avonturier. Een ontdekkingsreiziger. Een jager op verkenningstocht.

Daarom grijnst hij ook zo op de tweede foto. Hij weet: met elke bloedende snee wordt mijn wereld een beetje groter, en boy, I’m loving it.