Je zou het misschien niet denken met al die babytalk, maar een deel van de werkweek zit ik gewoon op een kantoor, net zoals miljoenen mensen in Nederland. Een heel bijzonder en leuk en een beetje een aftands kantoor, dat wel, maar het blijft een kantoor. Ik rijd er ’s ochtends om negen uur naartoe (de kinderen heb ik dan al naar de oppas gebracht) en ’s avonds om half acht ben ik weer thuis. De kinderen eten ’s avonds bij onze oppas. Ak haalt ze om zes uur op. Thuis mogen ze nog even een filmpje kijken terwijl hij de tassen uitruimt dan brengt hij ze naar bed.
Nou ja, ‘ze’ kijken geen filmpje, maar Lau kijkt en Mathis maakt snoekduiken over haar heen, trekt aan haar haar en bijt in haar arm. Het is paybacktime voor al die keren dat zij in zijn ogen prikte of op zijn achterhoofd liet vallen.

Als ze in bed liggen bindt Ak een schort om en verandert in de Masterchef. Hij bakt en roert en braadt; hij draait een lekker hapje in elkaar. Dus als ik om half acht de sleutel in het slot steek komen de heerlijke etensgeuren me al tegemoet. Ik kan gaan zitten en mijn eten wordt geserveerd. Met een beetje geluk ligt een van de kleintjes nog wakker en kan ik kusjes uitdelen.

Dat is een gewone werkdag voor mij. Af en toe – zoals afgelopen weekend – moet ik presentaties maken over wat mijn collega’s en ik doen. Zo’n presentatie ziet er bijvoorbeeld zo uit. Als je hem afspeelt maak je kennis met een leuke, gratis, online tool voor het maken van presentaties én je komt meer over mijn werk te weten. Een klassiek gevalletje van win-win.