Sinds die reportage over de USAR is het hondenthema niet weg te slaan uit mijn leven. De trouwe viervoeter duikt op in allerlei gedaantes. Ik was al behoorlijk onder de indruk van de USAR-honden, die kunnen opsporen of er na een ramp nog overlevenden zijn. Zijn het geuren of geluiden die zij oppikken – ik weet het niet, maar ze doen geweldig werk. Nu kwam een paar dagen geleden een collega op kantoor met het verhaal dat zij ’s ochtends een snuffelhond had gezien. Eentje die door de politie wordt ingezet om mensen te besnuffelen en er dan de drugsbezitters uit te pikken. De methode op zich is misschien niet geweldig, maar toch knap dat zo’n hond dat kan. En gisteravond hoorde ik op het nieuws over een hond met de toepasselijke naam ‘Kassa’, die gestolen juwelen en andere kostbaarheden had opgespoord in een woning.

Zulke berichten doen het imago van de hond goed, wat in mijn geval wel nodig is. Een van mijn vroegste herinneringen gaat over honden. Ik had een klein rood fietsje, waarmee ik binnen een straal van zoveel honderd meter rond ons huis fietste. Op een zeker moment kwam ik op een landweggetje terecht, waar iemand zijn hond aan het uitlaten was. Hij wandelde mij tegemoet, de hond sprong voor hem uit. Ik, klein meisje, was HEEL bang voor honden. Ik draaide direct angstig om toen ik hem zag aankomen. Maar tot mijn grote schrik kwam ook van de andere kant iemand mijn richting op met een dartelende hond. Ik verloor alle controle, gooide mijn fietsje op de grond, rende hard huilend een weiland in. Van een afstandje zag ik de honden elkaar passeren, even elkaars gat besnuiven en daarna vrolijk verder wandelen.

Later kreeg ik een vriendin met een hond, een hondje eigenlijk. Hij heette Buffy en hij was heel klein. Zodra je door de voordeur binnenkwam sprong hij kwijlend tegen je broekspijp op. Kwam vriendin S. binnen dan was het helemaal feest. Waar zij ook plaatsnam, altijd volgde Buffy haar op de hielen, en zodra haar billen de bank raakten bereikte hij een hoogst opgewonden staat, wipte met zijn kontje op en neer en bleef hijgend voor haar zitten. Verontrustend.

Maar nu zijn daar dus de verhalen over de superhond. Hij wordt getraind bij de Unit Specialistische honden van de politie en haalt bijna dagelijks het nieuws. ‘Goed werk, viervoetige vriend!’, zeg ik in stilte. Maar ik kan het niet helpen: dat rode fietsje zweeft nog steeds ergens in beeld.